Παρέμβαση στην από 10-7-2018 ανάρτηση του Στέφανου Μιχιώτη «Δεν δικαιούστε δια να ομιλείτε».

Ο Κανονισμός Λειτουργίας του Δημοτικού Συμβουλίου είναι μία απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου (Δ.Σ.) που ελήφθη στις 27-6-2011.

Όπως προκύπτει από τη σελίδα 56 των οικείων απομαγνητοφωνημένων Πρακτικών της 16^ης Συνεδρίασης του Δ.Σ. της 27-6-2011, μέχρι την ως άνω ημ/α το Δ.Σ. λειτουργούσε με βάση τον σχετικό πρότυπο κανονισμό λειτουργίας των Δ.Σ., όπως τον είχε δημοσιεύσει το Υπουργείο Εσωτερικών, όπου δεν προβλεπόταν καμία απολύτως δυνατότητα παρέμβασης των πολιτών στα Δ.Σ., απλούστατα διότι τίποτα τέτοιο δεν προβλέπεται από το νόμο. Ούτε, όμως, και απαγορεύεται.

Εκμεταλλευόμενοι το πιο πάνω γεγονός, ότι, δηλαδή, δεν υπήρχε απαγόρευση από το νόμο να ομιλούν οι πολίτες στα Δ.Σ., οι τοπικοί άρχοντες της πάλαι ποτέ Κοινότητας Δροσιάς, ήδη από το έτος 1987, είχαν μεριμνήσει για την κατάρτιση κανονισμού που προέβλεπε παρέμβαση των πολιτών στα Κοινοτικά Συμβούλια, αρχικά, και στα Δημοτικά Συμβούλια, μετέπειτα, μέχρι και το τέλος του έτους 2010, οπότε και ενσωματώθηκε η Δροσιά στον Καλλικρατικό Δήμο Διονύσου.

Το πιο πάνω γεγονός επεσήμανε ο τότε επικεφαλής της Αδέσμευτης Δημοτικής Κίνησης Αβραάμ Πασιπουλαρίδης, που “έδωσε μάχη” στο Δ.Σ. της 27-6-2011 για να περάσει τέτοια πρόβλεψη και στον κανονισμό λειτουργίας του Δ.Σ. του Δήμου Διονύσου, δεδομένου και ότι κάποιοι δημοτικοί σύμβουλοι ήταν επιφυλακτικοί, φοβούμενοι ότι ίσως κάποιοι πολίτες θα μπορούσαν να οχλαγωγούν, κάνοντας κατάχρηση του άνω δικαιώματός τους.

Είναι χαρακτηριστικό ότι ο τότε δήμαρχος Γιάννης Καλαφατέλης προέβαλε αντιρρήσεις και ήθελε το ζήτημα να ευρίσκεται στη διακριτική ευχέρεια του Προεδρείου.

Δηλαδή, η θέση του Γιάννη Καλαφατέλη ήταν ο πολίτης να παίρνει ή να μην παίρνει το λόγο κατά την κρίση του Προεδρείου.

Αυτά προκύπτουν από τις σελίδες 43 και 44 του οικείου απομαγνητοφωνημένου πρακτικού, τις οποίες και παραθέτουμε ακολούθως.

Όπως προκύπτει από τις σελίδες 58 και 59 του ιδίου πιο πάνω πρακτικού, ο Γιάννης Νικητόπουλος, ως Πρόεδρος τότε του Δ.Σ. (προσχωρώντας στις απόψεις του Γιάννη Καλαφατέλη), πρότεινε στο άρθρο 5 παρ. 2 του κανονισμού να προστεθεί η πρόταση: «Οι παρευρισκόμενοι πολίτες δύνανται να λαμβάνουν τον λόγο για 2 λεπτά για κάθε θέμα της ημερήσιας διάταξης και πάντως όχι περισσότερο των 6 λεπτών συνολικά κατά την κρίση του προεδρείου». Έτσι και έγινε.

Η πιο πάνω διατύπωση δεν είναι τόσο ισχυρή όσο προτάθηκε από τον Αβραάμ Πασιπουλαρίδη, αφού αναφέρεται σε «δυνατότητα» παρέμβασης του πολίτη «κατά την κρίση του προεδρείου», σε αντίθεση με την πρόταση του πιο πάνω συμβούλου, ο οποίος έκανε λόγο περί «αναφαίρετου δικαιώματος των κατοίκων να παίρνουν το λόγο σε κάθε θέμα της ημερήσιας διάταξης, εφ’ όσον το επιθυμούν».

Συμπερασματικά, το ότι ο Στέφανος Μιχιώτης (ή και οποιοσδήποτε άλλος) μπορεί σήμερα να αγορεύει στα Δημοτικά Συμβούλια το οφείλει στην Α.Δ.Κ. και στον Αβραάμ Πασιπουλαρίδη και όχι στην Ε. Π. και στον Γιάννη Καλαφατέλη ή στον Γιάννη Νικητόπουλο, όπως θέλει να το παρουσιάζει. Διότι, αν ο πρώτος δεν είχε πάρει την πρωτοβουλία που πήρε στη συγκεκριμένη περίπτωση, τίποτε απολύτως δεν θα προβλεπόταν σήμερα στον κανονισμό προκειμένου να μπορούν να μιλάνε οι πολίτες στο Δ.Σ.

Σημειωτέον εδώ ότι η πιο πάνω άποψη των Γιάννη Καλαφατέλη και Γιάννη Νικητόπουλου, όπως πέρασε τελικά στον κανονισμό του Δ.Σ., φαίνεται να εναρμονίζεται προς την άποψη του Αχιλλέα Δελαγραμμάτικα, προέδρου του Διοικητικού Συμβουλίου της Β΄ βάθμιας Σχολικής Επιτροπής (όπως την άποψη αυτή την παρουσιάζει ο Στέφανος Μιχιώτης), ότι ο πολίτης δύναται (και όχι δικαιούται), κατά την κρίση του προεδρείου, να παρεμβαίνει στις συνεδριάσεις του Δ.Σ. Εν τοιαύτη περιπτώσει, προς τι τα παράπονα σε βάρος του Αχιλλέα Δελαγραμμάτικα;

Έτσι, ενώ στην πραγματικότητα ο Στέφανος Μιχιώτης συμφωνεί με τον Αβραάμ Πασιπουλαρίδη και διαφωνεί με τους Γιάννη Καλαφατέλη και  Γιάννη Νικητόπουλο, δι’ ευνοήτους λόγους σκοπιμότητας επιλέγει να αποσιωπά επιμελώς το πιο πάνω γεγονός και, αντ’ αυτού, “λιβανίζει” το Γιάννη Νικητόπουλο, με τον οποίο διαφωνεί.

Τελειώνοντας, θα σταθούμε στον αφορισμό του Στέφανου Μιχιώτη ότι ο ισχυρισμός μας πως «από καμία διάταξη νόμου δεν προβλέπεται ότι ο πολίτης δύναται να λαμβάνει το λόγο στα Δημοτικά Συμβούλια» είναι «χονδροειδέστατο ψέμα».

Γιατί δε μας λέει ο Στέφανος Μιχιώτης ποιός τέλος πάντων είναι ο νόμος στον οποίο αναφέρεται και ο οποίος μας διαψεύδει, παρά (προς “απόδειξη”, τάχα, του πιο πάνω ισχυρισμού του) επικαλείται, αποκλειστικά και μόνον, τον Κανονισμό Λειτουργίας του Δ.Σ., που δεν είναι νόμος αλλά απόφαση του Δ.Σ.;

Μήπως νομίζει ότι οι αποφάσεις του Δ.Σ. είναι νόμοι;

Δεν αποκλείεται.

Εδώ είχε μπλέξει το Ελεγκτικό Συνέδριο με την Εφορία και τα ποινικά δικαστήρια.

Δύσκολο είναι να έχει μπλέξει και τους νόμους με τις αποφάσεις του Δ.Σ.;

ΝΕΡΑ ΤΟΥ ΚΡΥΟΝΕΡΙΟΥ 9

Το θέμα της παρούσας ανάρτησης είναι αν η ανάθεση της προμήθειας νερού στην Κοινότητα Κρυονερίου έγινε πράγματι «μετά από πρόσκληση εκδήλωσης ενδιαφέροντος», όπως ισχυρίζεται η πλευρά του Γιάννη Καλαφατέλη με την από 22-6-2018 ανακοίνωση της Ενωτικής Πρωτοβουλίας.

Είναι γεγονός ότι, με βάση την υπ’ αρ. 146/20-6-2002 απόφαση του Κοινοτικού Συμβουλίου, η κοινότητα προχώρησε στην με αρ. πρωτ. 2192/27-6-2002 «Πρόσκληση Εκδήλωσης Ενδιαφέροντος» για την «προμήθεια ύδατος από ιδιωτικές γεωτρήσεις, ώστε να αντιμετωπίσει ενδεχόμενα προβλήματα επάρκειας νερού».

Ακολούθως παρατίθενται τα οικεία έγγραφα.

Από απλή εποπτεία των πιο πάνω εγγράφων, προκύπτει ότι:

• Η καταληκτική ημερομηνία για την υποβολή οικονομικής προσφοράς σε κλειστό φάκελο από τους ενδιαφερόμενους κάτοχους ιδιωτικών γεωτρήσεων ήταν η 19-7-2002.

• Οι ενδιαφερόμενοι κάτοχοι ιδιωτικών γεωτρήσεων έπρεπε να έχουν νόμιμο δικαίωμα εμπορικής εκμετάλλευσής τους.

Στη συνέχεια, παρατίθεται η υπ’ αρ. 302/20-12-2002 απόφαση του Κοινοτικού Συμβουλίου, με θέμα την έγκριση της προμήθειας του νερού από τον ιδιώτη.

 

Από απλή εποπτεία της πιο πάνω απόφασης, προκύπτει ότι:

• Ο ιδιώτης προμηθευτής υπέβαλε εκπρόθεσμα τη σχετική οικονομική προσφορά, με την υπ’ αρ. πρωτ. 4056/2-12-2002 αίτησή του, τέσσερεις και πλέον μήνες μετά την πιο πάνω καταληκτική ημερομηνία της 19-7-2002.

• Ο ιδιώτης προμηθευτής δεν υπέβαλε άδεια εμπορίας νερού, η οποία εκδίδεται από τη νομαρχία, ύστερα από εισήγηση της αντίστοιχης περιφερειακής υπηρεσίας διαχείρισης υδατικών πόρων.

Αντί της άνω άδειας εμπορίας νερού, ο ιδιώτης προμηθευτής προσκόμισε διάφορα άσχετα έγγραφα της Δ.Ο.Υ., του ΤΕΒΕ και του Επαγγελματικού Επιμελητηρίου Αθηνών.

Το ερώτημα που προκύπτει αυτόματα είναι το εξής:

Γιατί, αρχικά, κανένας (συμπεριλαμβανομένου και του συγκεκριμένου ιδιώτη) δεν υπέβαλε εμπρόθεσμα οικονομική προσφορά και γιατί, τελικά, υποβλήθηκε η πιο πάνω μοναδική προσφορά εκπρόθεσμα, χωρίς να τηρηθεί η προαναφερθείσα συμβατική υποχρέωση που προέβλεπε την ύπαρξη άδειας εμπορίας νερού;

Η απάντηση στο πρώτο σκέλος του πιο πάνω ερωτήματος είναι μάλλον απλή: Αρχικά, δεν υπέβαλε κανείς προσφορά γιατί, απλούστατα, κανείς δε διέθετε άδεια εμπορίας νερού.

Σε ό,τι αφορά το δεύτερο σκέλος του υπ’ όψιν ερωτήματος, επειδή το ζήτημα είναι πιο σύνθετο, θ’ ασχοληθούμε μ’ αυτό σε επόμενη ανάρτηση.

Πάντως, μέχρις εδώ, έχει ήδη γίνει αντιληπτό ότι (εκ του αποτελέσματος και όπως εξελίχθηκε η υπόθεση τελικά) πρόκειται σαφώς περί απ’ ευθείας ανάθεσης προμήθειας στον ένα και μοναδικό ιδιώτη που βρέθηκε να υποβάλει οικονομική προσφορά εκπρόθεσμα και χωρίς να διαθέτει άδεια εμπορίας νερού.

Συνακόλουθα, τα περί «πρόσκλησης εκδήλωσης ενδιαφέροντος» δεν ανταποκρίνονται στην αλήθεια, η οποία είναι ότι η πρόσκληση εκδήλωσης ενδιαφέροντος απέβη άγονη και, στη συνέχεια, έγινε απ’ ευθείας ανάθεση της προμήθειας ύδατος στο συγκεκριμένο ιδιώτη.