Σκεφτήκαμε να δώσουμε μία γεύση του «κλάματος που πέφτει» Πανελληνίως κατόπιν και της πρόσφατης ανάρτησης των δασικών χαρτών σε πολλές περιοχές της χώρας.
Στο πιό πάνω απόσπασμα δασικού χάρτη φαίνεται ένα χαρακτηριστικό σημείο (συντεταγμένες ΕΓΣΑ χ: 397482, ψ: 4254968) του οικισμού Καραμπατσαίικα, Νομού Βοιωτίας, Δήμου Λεβαδέων, όπου στους αναρτημένους δασικούς χάρτες φαίνεται ένα σπίτι το μισό να καταλαμβάνεται από δασική έκταση και το άλλο μισό από μη δασική έκταση.
Παραδίπλα, φαίνονται άλλα σπίτια να καταλαμβάνονται ολόκληρα από δασική έκταση και άλλα όχι.
Το ίδιο συμβαίνει και με τις παρακείμενες καλλιέργειες και ελαιώνες, όπου αλλού χαρακτηρίζονται ως δασικές εκτάσεις και αλλού όχι.
Δηλαδή: «Ό,τι του φανεί του λωλο - Στεφανή».
Για να καταλάβει κανείς τι εννοεί το Ελληνικό Κράτος όταν μιλάει για «δάση», ας πάμε ενδεικτικά π.χ. στην ευρύτερη περιοχή του σημείου με συντεταγμένες ΕΓΣΑ χ: 435867, ψ: 4276785, στην περιοχή Μαλεσίνας, Νομού Φθιώτιδας. Εκεί θα παρατηρήσει κανείς ότι χιλιάδες στρέμματα ελαιώνων χαρακτηρίζονται ως «δάση». (Βλέπετε σχετικά απόσπασμα δασικού χάρτη στο τέλος του παρόντος).
Αυτά συμβαίνουν στο «απέραντο φρενοκομείο» του σύγχρονου «Ελλαδιστάν», όπου προτεραιότητα έχει το ροκάνισμα των κονδυλίων της Ευρωπαϊκής Ένωσης (βλέπετε προηγούμενο σχετικό άρθρο μας με τίτλο «ΔΑΣΙΚΟΙ ΧΑΡΤΕΣ ΣΤΟ ΔΗΜΟ ΔΙΟΝΥΣΟΥ»).
Οι επιπτώσεις αυτών των μεθοδεύσεων, που αφορούν στο ξεκοκάλισμα κονδυλίων δια της μεθόδου της ες αεί κατάρτισης μελετών επί μελετών χωρίς αποτέλεσμα, είναι σχεδόν πανομοιότυπες (copy paste) είτε πρόκειται για τους δασικούς χάρτες είτε πρόκειται για το κτηματολόγιο είτε για τις διάφορες πολεοδομικές μελέτες.
Χαρακτηριστικές είναι οι περιπτώσεις των πολεοδομικών μελετών Άνοιξης, Αγίου Στεφάνου και Σταμάτας, όπου, αφού πρώτα οι επιτήδειοι έφαγαν ένα σκασμό λεφτά, στο τέλος «την έκαναν με ελαφρά πηδηματάκια», αφήνοντας «το μουτζούρη» στον άτυχο πολίτη. Φυσικά, οι κυρίως φταίχτες δεν είναι αυτοί οι επιτήδειοι αλλά το Ελληνικό Κράτος, που μεθοδεύει τις συγκεκριμένες απάτες και με την ευλογία του οποίου αυτές συντελούνται. Οι επιτήδειοι ορμάνε στο «ψητό» εκμεταλλευόμενοι τις περιστάσεις, άμα δε τους πεις και τίποτα, η δικαιολογία είναι «αν δεν τα μάτσωνα εγώ θα τα μάτσωνε κάποιος άλλος».
Ξαναγυρίζοντας στους δασικούς χάρτες, να σημειώσουμε ότι αυτοί δεν καταρτίστηκαν από τις αντίστοιχες υπηρεσίες του δημοσίου αλλά από ιδιωτικά μελετητικά γραφεία (όπως και στην περίπτωση του κτηματολογίου). Οι μελετητές, για να μη ξοδευτούν, προσέλαβαν νεαρά άτομα χωρίς εμπειρία (όπως ακριβώς και στην περίπτωση του κτηματολογίου) με συνέπεια στο οργανωμένο πιό πάνω «έγκλημα» να προστεθούν και άπειρα λάθη, τα οποία στη συνέχεια καλείται να διορθώσει ο πολίτης, ξοδεύοντας λεφτά σε δικηγόρους, μηχανικούς, δασολόγους και λοιπά μέλη ευνοημένων συντεχνιών.
Οι πληροφορίες λένε πως οι οικείες δασικές αρχές, που εποπτεύουν (υποτίθεται) το έργο των ιδιωτικών μελετητικών γραφείων, προέβαλαν σθεναρές αντιρρήσεις για την ανάρτηση των δασικών χαρτών, όπως αναρτήθηκαν, πλην όμως «οι άνωθεν εντολές» ήταν :
«Ανάρτηση άρον - άρον των δασικών χαρτών και ας υποβάλουν προσφυγές οι πολίτες».
Δηλονότι, κατά την προσφιλή του τακτική, το κράτος «πετάει το μπαλάκι» στον πολίτη για να φτιάξει στην πραγματικότητα αυτός τους δασικούς χάρτες, με δική του δαπάνη, επιπλέον αυτής για την πληρωμή των επιτήδειων κατά τα ανωτέρω. Τα ίδια ακριβώς που γίνονται και με το κτηματολόγιο, που έχει καταντήσει «γεφύρι της Άρτας».
Προσέξτε εδώ πόσο ακριβά πληρώνει ο πολίτης το κράτος – απατεώνα, το κράτος – κλέφτη, το κράτος - ληστή : Για να φαγωθούν τα κονδύλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι δυνάμεις εσωτερικής κατοχής της χώρας εξαπολύουν εναντίον των πολιτών ένα πόλεμο του οποίου το κόστος είναι υπερπολλαπλάσιο αυτών των κονδυλίων, με συνέπεια τα πολυδιαφημισμένα κονδύλια αυτά να λειτουργούν στην πράξη ως «τα τριάκοντα αργύρια της προδοσίας» για την «σταύρωση» της ελληνικής κοινωνίας συνολικά. Αντί ωφελείας, ζημιά, και μάλιστα ανυπολόγιστη, στο βωμό ενός ιδιότυπου αέναου και πολυδάπανου "εμφυλίου πολέμου". Είναι αυτό που κάποιοι λένε πως τα (περισσότερα από τα) λεφτά της Ευρωπαϊκής Ένωσης καταλήγουν για την εξαγορά των δυνάμεων εσωτερικής κατοχής και πάντως όχι για την ανάπτυξη της χώρας. Άλλωστε, και ο πλέον αδαής αντιλαμβάνεται ότι, αν τα χρήματα αυτά είχαν αναλωθεί για τα συμφέροντα της κοινωνίας, δε θα μιλάγαμε σήμερα ούτε για «Ελλαδιστάν» της καρπαζιάς ούτε για πτωχευμένη «Ψωροκώσταινα» αλλά για μία Ελλάδα «που σέβονται οι φίλοι και φοβούνται οι εχθροί».
Ας ξαναγυρίσουμε στο κτηματολόγιο και στους δασικούς χάρτες.
Ως γνωστόν, το κτηματολόγιο τελεί σε άμεση και ευθεία συνάρτηση προς τους δασικούς χάρτες και αυτό διότι οι δασικές εκτάσεις ανήκουν κατά τεκμήριο στο Ελληνικό Δημόσιο. Γι’ αυτό, τις εκτάσεις που χαρακτηρίζονται αρμοδίως ως δασικές το κτηματολόγιο τις εγγράφει ως ιδιοκτησίες του Ελληνικού Δημοσίου.
Θυμηθείτε σχετικά τότε που, επί δημαρχίας Ζαμάνη, ο Καλαφατέλης και τα φερέφωνά του Φωτάκης, Κριεμάδης και λοιποί καλοθελητές «ενδιαφερόμενοι» (υποθηκοφύλακες, δικηγόροι, μηχανικοί, δασολόγοι, κλπ.) είχαν σηκώσει επανάσταση να προηγηθούν οι δασικοί χάρτες του κτηματολογίου, προκειμένου οι αρχικές εγγραφές των δασικών εκτάσεων στο κτηματολόγιο να γίνουν υπέρ του Ελληνικού Δημοσίου. Εκεί συνασπίστηκαν τα μικροπολιτικά συμφέροντα των Καλαφατέλη, Φωτάκη, Κριεμάδη κλπ. με τα συντεχνιακά συμφέροντα των ως άνω καλοθελητών, προκειμένου αφ’ ενός να πέσει ο Ζαμάνης από δήμαρχος λόγω αγανάκτησης των πολιτών που θα έβλεπαν τις περιουσίες τους να βαφτίζονται δάση και να δημεύονται και αφ’ ετέρου να «κάνουν παιχνίδι» οι λοιποί ως άνω «ενδιαφερόμενοι», αρμέγοντας καταλλήλως το ανθρώπινο κοπάδι των πολιτών που θα προσέφευγαν σ’ αυτούς για «βοήθεια», εννοείται με το αζημίωτο. (Βλέπετε ίδια πιό πάνω ανάρτηση «ΔΑΣΙΚΟΙ ΧΑΡΤΕΣ ΣΤΟ ΔΗΜΟ ΔΙΟΝΥΣΟΥ»).
Πάμε παρακάτω. Παρ’ όλον ότι όταν καταρτιζόταν το κτηματολόγιο δεν είχαν αναρτηθεί δασικοί χάρτες, σε πλείστες όσες περιοχές της χώρας οι αρμόδιες δασικές αρχές έκαναν δηλώσεις στο κτηματολόγιο των (κατ’ αυτές πάντοτε) δασικών εκτάσεων, επί τη βάσει όσων στοιχείων θεωρούσαν σκόπιμο να χρησιμοποιήσουν. Το αποτέλεσμα ήταν οι αρχικές εγγραφές των (φερομένων ως δασικών) εκτάσεων αυτών να γίνουν υπέρ του Ελληνικού Δημοσίου.
Κατ’ αυτό τον τρόπο εξαφανίστηκαν - δημεύτηκαν τότε πάμπολλες ιδιωτικές περιουσίες με το πρόσχημα ότι πρόκειται για «δασικές εκτάσεις» που κατά τεκμήριο ανήκουν στο Ελληνικό Δημόσιο.
Με την πρόσφατη (ως επί το πλείστον) ανάρτηση δασικών χαρτών στο μεγαλύτερο μέρος της χώρας οι δασικές αρχές δε σεβάστηκαν τις παλαιότερες δηλώσεις που είχαν κάνει στο κτηματολόγιο αλλά τροποποίησαν τα όρια των (κατ’ αυτές πάντοτε) δασικών εκτάσεων, αλλού επεκτείνοντας τα όριά τους και αλλού ελαττώνοντάς τα, με συνέπεια να επηρεάζονται έτσι αναδρομικά και τα αντίστοιχα κτηματολογικά στοιχεία σε ό,τι αφορά το ιδιοκτησιακό καθεστώς των εκτάσεων που είτε υπήχθησαν δια πρώτη φορά στις διατάξεις της δασικής νομοθεσίας βάσει νεοαναρτηθέντων δασικών χαρτών, ενώ προηγουμένως εθεωρούντο μη δασικές, είτε εξαιρέθηκαν της δασικής νομοθεσίας με τους νεοαναρτηθέντες δασικούς χάρτες, ενώ προηγουμένως εθεωρούντο δασικές.
Στην πρώτη περίπτωση, εκτάσεις που βάσει κτηματολογίου αποδόθηκαν σε ιδιώτες τεκμαίρονται τώρα ως κυριότητας του Ελληνικού Δημοσίου, κατόπιν αναθεώρησης των απόψεων των οικείων δασικών αρχών που σήμερα τις χαρακτηρίζουν ως δασικές ενώ κατά την κατάρτιση του κτηματολογίου τις είχαν χαρακτηρίσει ως μη δασικές.
Στη δεύτερη περίπτωση, εκτάσεις που βάσει κτηματολογίου αποδόθηκαν στο Ελληνικό Δημόσιο με το πρόσχημα ότι πρόκειται για δασικές εκτάσεις, πρέπει (θεωρητικά) να αποδοθούν πίσω στους ιδιοκτήτες τους, αφού αποχαρακτηρίστηκαν και θεωρούνται πλέον ως μη δασικές. Στην πράξη βέβαια το πιθανότερο είναι ότι το Ελληνικό Δημόσιο δεν πρόκειται να αποδώσει αυτές τις εκτάσεις πίσω στους ιδιοκτήτες τους, οι οποίοι και πάλι θα τρέχουν και δεν θα φτάνουν στα δικαστήρια.
Συμπέρασμα : Κάθε πέντε – δέκα χρόνια που θα θυμάται το Δασαρχείο «να επικαιροποιεί» τις απόψεις του σε ό,τι αφορά τον δασικό ή μη χαρακτήρα μιάς έκτασης, ανάλογα θα πρέπει να αλλάζει και το κτηματολόγιο χαρακτηρίζοντας τη συγκεκριμένη έκταση ως δημόσια ή ιδιωτική, αντίστοιχα.
Δηλαδή : «Ράβε - ξήλωνε, δουλειά να μη σου λείπει».
Πιστεύει, πράγματι, κάποιος ότι όλ’ αυτά δεν κατευθύνονται από «δυνάμεις εσωτερικής κατοχής» που είναι όντως υπαρκτές και όχι αποκύημα συνωμοσιολογίας;
Αν όχι, τότε αυτός ο κάποιος θα έπρεπε να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι μας κυβερνούν ηλίθιοι. Ηλίθιοι όμως σε τέτοιο βαθμό δεν υπάρχουν. Ακόμα και οι πανηλίθιοι της γνωστής ταινίας «ο ηλίθιος και ο πανηλίθιος» θα ωχριούσαν μπροστά στο μέγεθος της προπεριγραφείσας ηλιθιότητας.
Άρα, κατ’ ανάγκην, καταλήγουμε ότι έχουμε να κάνουμε με μιά ακόμη μισθοφορική επίθεση - σαμποτάζ σε βάρος της ελληνικής κοινωνίας.
Κουράγιο και όποιος αντέξει !!!
Υ.Γ. Εν τω μεταξύ, επειδή «το μαλλί συνεχίζει να χτενίζεται» με «ειδήσεις» περί αποχωρούντων και προσερχομένων αντιδημάρχων είτε και εντεταλμένων συμβούλων, το επόμενο δημοσίευμά μας σκεπτόμεθα να το αφιερώσουμε εξαιρετικά στην αντιδημαρχοποίηση του κ. Δημητρίου Ράϊκου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου