ΝΕΡΑ ΤΟΥ ΚΡΥΟΝΕΡΙΟΥ 12

 

Στη συνέχεια, προχωράμε σε σταχυολόγηση και σχολιασμό διάφορων επί μέρους ισχυρισμών που διαλαμβάνονται στο αφήγημα του κ. Καλαφατέλη σχετικά με την υπόθεση «ΝΕΡΑ ΤΟΥ ΚΡΥΟΝΕΡΙΟΥ».

Μεταξύ άλλων, ισχυρίζεται ο κ. Καλαφατέλης ότι η προμήθεια νερού από ιδιώτες ήταν επικερδής επιλογή για την Κοινότητα Κρυονερίου «αφού η Κοινότητα πλήρωσε τα μισά από όσα θα πλήρωνε στην ΕΥΔΑΠ, αν εκείνη μπορούσε να δώσει νερό» (βλέπετε ανάρτησή μας «ΝΕΡΑ ΤΟΥ ΚΡΥΟΝΕΡΙΟΥ 11».

 Είναι γεγονός ότι ένα προϊόν κλοπής αγοράζεται στην πιάτσα των κλεπταποδόχων αντί ευτελούς ποσού (σε σύγκριση πάντοτε με την αγοραία αξία του). Και, στη συγκεκριμένη περίπτωση, ουσιαστικά, ο ιδιώτης «έκλεβε» το νερό (που σύμφωνα με το νόμο, είναι πράγμα κοινόκτητο και η διαχείρισή του γίνεται από το κράτος) ενώ η κοινότητα λειτουργούσε ως «κλεπταποδόχος». Συνακόλουθα, δε θα ήταν καθόλου περίεργο η κοινότητα να αγόραζε πράγματι το νερό μισοτιμής (κάτι που όμως, όπως θα δείξουμε στη συνέχεια, δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα).

Ο κατ’ αρχήν προφανής αντίλογος στον πιο πάνω ισχυρισμό (ακόμη και υποτιθέμενο αληθή) είναι ο εξής: Δεν αγοράζεις το νερό μιάς γεώτρησης όταν μπορείς να το προμηθευτείς ΔΩΡΕΑΝ  (για τη δυνατότητα δωρεάν προμήθειας του νερού της γεώτρησης βλέπετε σχετική τεκμηρίωση στην ανάρτησή μας «ΝΕΡΑ ΤΟΥ ΚΡΥΟΝΕΡΙΟΥ 6»).

Σε κάθε περίπτωση λοιπόν (και αδιαφόρως της τιμής που πληρώθηκε το νερό), η κοινότητα ζημιώθηκε οικονομικά, δεδομένου ότι η προμήθειά του μπορούσε να είχε γίνει ΔΩΡΕΑΝ.

Περαιτέρω όμως, έρχεται ο κ. Καλαφατέλης να μας πει ουσιαστικά και ότι ορθώς η κοινότητά του λειτούργησε ως «κλεπταποδόχος», γιατί, στο κάτω κάτω, αυτό την συνέφερε οικονομικά (!).

Επί πλέον, ο κ. Καλαφατέλης δηλώνει το εξής: «Και όπως έχω ξαναπεί, θα το ξανάκανα!». Δηλονότι, ουσιαστικά, μας λέει και μας ξαναλέει (προφανώς για να το χωνέψουμε καλά) ότι θα ξαναπλήρωνε το κοινόκτητο και κοινόχρηστο νερό που, κατά νόμον, είναι ανεπίδεκτο εμπορίας και το οποίο η κοινότητα θα μπορούσε να είχε προμηθευτεί ΔΩΡΕΑΝ (!).

Ακόμη, ο κ. Καλαφατέλης δηλώνει και ότι «Ανάμεσα στο τυπικό και το ηθικό, διάλεξα το δεύτερο». Σύμφωνα με τα πιο πάνω (και υποτιθεμένου ότι η ΕΥΔΑΠ δε μπορούσε όντως να καλύψει τις υδρευτικές ανάγκες της κοινότητας) ο κ. Καλαφατέλης, έχοντας να επιλέξει ανάμεσα στη νόμιμη δωρεάν και στην παράνομη επί πληρωμή προμήθεια του νερού της γεώτρησης, επέλεξε τελικά να πληρώσει. Εν όψει του πιο πάνω γεγονότος, αυτό που αντικειμενικά συνεπάγεται η πιο πάνω δήλωση είναι ότι, επιλέγοντας ο κ. Καλαφατέλης να προμηθευτεί παράνομα η κοινότητα το νερό της γεώτρησης και να το πληρώσει, ενώ μπορούσε νόμιμα να το είχε προμηθευτεί δωρεάν, παρατύπησε μεν αλλά … διάλεξε το ηθικό (!!!).

Αυτά τα εξωφρενικά προκύπτουν από το αφήγημα περί νερών του Κρυονερίου του κ. Καλαφατέλη και τα οποία, βέβαια, αφήνουν κυριολεκτικά άναυδο (κατά το κοινώς λεγόμενο «παγωτό») κάθε άνθρωπο που διαθέτει τον μέσο κοινό νου.

Τέλος, παραπονείται ο κ. Καλαφατέλης διότι «ο κ. Ζαμάνης και οι γραφειοκράτες του» δεν τον καταλαβαίνουν όταν τον κατηγορούν ότι παρέβη το νόμο.

Τι ακριβώς εννοείται εν προκειμένω; Διότι αυτό που εμείς καταλαβαίνουμε είναι ότι ζητείται από την νυν δημοτική αρχή να αντλήσει ηθικά διδάγματα από την μεθόδευση του κ. Καλαφατέλη σε ό,τι αφορά την υπόθεση «ΝΕΡΑ ΤΟΥ ΚΡΥΟΝΕΡΙΟΥ» και να ενεργεί ανάλογα, αναλαμβάνοντας π.χ. το ρίσκο της επί πληρωμή προμήθειας φτηνών προϊόντων «κλοπής», ακόμη και αν αυτά στην πραγματικότητα τυγχάνουν κοινόχρηστα και κοινόκτητα πράγματα που η προμήθειά τους μπορεί να γίνει δωρεάν.

Αυτά και σταματάμε προς το παρόν, διότι δε νομίζουμε ότι ένας κανονικός άνθρωπος μπορεί να αντέξει περισσότερες τέτοιες «Καλαφατελικές κουφαμάρες».

Στην επόμενη ανάρτησή μας θα προσπαθήσουμε να τεκμηριώσουμε τον ισχυρισμό μας ότι το νερό δεν ήταν «μισοτιμής» (συγκριτικά, πάντοτε, προς αυτό της ΕΥΔΑΠ), όπως ανακριβώς ισχυρίζεται ο κ. Καλαφατέλης. Όχι δηλαδή ότι έχει σημασία (αφού, ούτως ή άλλως, η προμήθειά του μπορούσε να γίνει δωρεάν) αλλά δεν πρέπει να αφήνονται ασχολίαστοι αναληθείς ισχυρισμοί που προβάλλονται μόνο και μόνο για τη δημιουργία εντυπώσεων.